دسترسی ها

به گزارش مکریان بوکان آنلاین، گلاویژ احمدی با انتشار یادداشتی روز جهانی معولان را گرامی داشت.

متن این یادداشت که در اختیار مکریان بوکان‌آنلاین قرار گرفته است، به شرح ذیل است؛

پرده را کنار کشیدم، روی زانوهایم ایستادم و خود را بالا کشیدم، روی صندلی نشستم آفتاب از پشت شیشه به پاهای ضعیف و بی جانم می‌تابید.

نگاهی به آسمان انداختم هوا آفتابی است.دستم را دراز کردم تا تقویمی را که گوشه‌ی میزم بود بر دارم.ناگهان چشم به ۱۲ آذر افتاد آری❗️

۱۲ آذر روز جهانی معلولین روزی که مانند همه‌ی مناسبت‌های دیگر فقط در تقویم نوشته می‌شود تا گرامی بدارند و با پایان آن روز دیگر نه کسی معلول را می‌شناسد و نه یادشان می‌ماند که چه خواسته‌ای داشتند.

با خودم اندیشدم که از آذر سال قبل تا آذر امسال چه کرده‌ام؟چه میزان توانسته‌ام به باورهای خود رنگ موفقیت بزنم؟چقدر تلاش کرده‌ام تا برای انجام کارهایم استقلال داشته باشم، آیا فضای شهر آنقدر مناسب است که من به تنهایی قادر باشم بیرون بروم؟ لحظه به فکر فرو می‌روم، به آسمان آبی نگاه می‌کنم و به زمین زیر پایم خیره می‌شوم.ای کاش مسیر عبور و مرورم همچون ابرهای آسمان نرم و روان بود، آن وقت با ویلچرم به همه دنیا سفر می‌کردم.

دنیایی که دختر بچه‌ای با دیدن ویلچرم با لبخند به من نگاه می‌کند، آن پیرزن چندین بار سر بر نمی‌گرداند که با حسرت به چرخ‌های ویلچرم خیره شود. به هر مغازه‌ی که بخواهم سرک می‌کشم خرید می‌کنم، با دوستانم به پارک می‌روم، راهی نیست که نتوانم از آن عبور کنم.

با صدای بلند می‌خندیم؛ رانندگی می‌کنم، با چرخ‌هایم شهر را زیر پایم می‌گذارم.مردمانم به جای آه و حسرت و نگاه سنگین و پرسش گرانه من را فقط عضوی عادی از جامعه می‌دانند.

دلم می‌خواست وقتی از سر کار بر می‌گردم مادرم به من زنگ می‌زد تا سر راه به خانه برایش کمی خرید کنم.و از چاله‌های شهر و پل‌های نداشته‌ی خیابان ترسی نداشتم.

چه دنیای قشنگی می‌شد من هم مثل همه زندگی‌ام را می‌کردم فقط اگر کمی بیشتر من را می‌فهمیدند.تقویم را سر جایش گذاشتم و خدا را شکر کردم که با وجود تمام نداشته‌هایم هنوز هم بندگی می‌کنم…💪🏻

روز جهانی معلولین را به همه توانمندان عزیز تبریک می‌گوییم.

• نویسنده : گلاویژ احمدی