دسترسی ها

مکریان بوکان آنلاین ‌| امیرعلی هدایتی خبرنگار گروه مطالبه گران احیای دریاچەی ارومیه گفت و گویی چالشی با شهریاری استاندار سابق آذربایجان غربی در رابطه با بحران خشک شدن دریاچه انجام داده است.

شهریاری در این مصاحبه نکات جالبی از نقش غیر سازندەی عیسی کلانتری در این رابطه برملا می‌کند.به گفتەی او در حالی کە مطابق مصوبەی قانونی قرار است هر سال ۱۵۰ میلیون متر مکعب آب زرینه رود صرف تهیەی آب شرب تبریز شود، بر خلاف نص قانون این آب در آذربایجان شرقی صرف مصارف کشاورزی و از جمله یک واحد کشت و صنعت خصوصی می‌شود!

شهریاری در ادامه می‌گوید که کلاتتری در چارچوب طرح پدافند غیر عامل خط لولەی دوم زرینە رود به تبریز را هم احداث می کند و می کوشد سالانە ۱۲۰ میلیون متر مکعب دیگر را از سد بوکان به سمت تبریز پمپاژ نماید.

این در حالیست که هیچ مصوبەی قانونی در این زمینه وجود نداشته و توجیه قانونی این خط لوله صرفا برای روز مبادا و حوادثی نظیر قطع و خرابی خط اول بوده است.استاندار سابق آذربایجان غربی البته با همین توجیه مانع راه اندازی خط دوم می‌شود.

به گفتەی شهریاری در آن سال‌ها بحث تهاتر آب با عراق هم پیش می‌آید و مخزنی در مرز ایجاد و بنا بر این بوده که سالانه صد میلیون متر مکعب آب به سمت دریاچه پمپاژ شود. این بار هم قصد کلانتری این بوده که آب را به سمت استان متبوع خود ببرد که به مقصود نمی رسد،شهریاری در این گفتگو بارها می‌گوید که آذربایجان غربی تعهدات خود را نسبت به احیای دریاچه انجام داده ولی مقامات استان همسایه از هر گونه همکاری سازندەای دریغ می‌کردند.این بخش از گفت‌وگو حاوی بصیرت‌های فراوانی دربارەی آسیب‌شناسی نظام اداری است.در غیاب نگاه ملی به توسعەی کشور و بخشی نگری‌های گوناگون، نه تنها ارادەای ملی شکل نمی‌گیرد، بلکه نوعی نظام مرکز – پیرامون بر اساس سلسله مراتبی شدن ساختار قدرت بوجود می‌آید.

تهران مرکز است و بقیەی کشور پیرامون. هر پیرامونی هم مرکز جدیدی دارد و حاشیه‌های جدیدی حول آن پدید می آید.تبریز مرکز است و کردستان و اردبیل و ارومیه پیرامون‌های آن.در خود آذربایجان غربی هم ارومیه متروپل است و جنوب کردنشین آن – کردستان مکری و محزن آب استان- به یک وضعیت پیرامونی مضاعف دچار می‌شود.روند خشک شدن دریاچه از سال ۱۳۷۴ آغاز شد.

این زمان دقیقا مصادف است با آغاز بکار طرح انتقال آب زرینه رود به تبریز.زرینه رود که از ارتفاعات سقز و دیواندره سرچشمه می‌گیرد و در بوکان روی آن سد زده شده، بزرگ‌ترین رودخانەی حوضەی آبریز دریاچه است و به تنهایی حدود چهل درصد حقابه دریاچه را تامین می‌کند.

آخرین پروژه‌ی انتقال آب استان،  حط لولەی کانی سیب پیرانشهر به سمت دریاچه مرده است که نگرانی‌های جدی دربارەی تغییر اقلیم منحصر بفرد پیرانشهر و سردشت ایجاد کرده است.اگر با وجود کاربدستانی چون کلانتری که دستکم سه دهه در این حوزه مبسوط الید بودند و نگاه های غیر ملی به مقولەی ملی توسعە، دریاچە خشک نشود، حتما باید تعجب کرد.

• نویسنده : صلاح‌الدین خدیو